Maak kennis met 6 prachtige dieren die ten onrechte uitgestorven zijn verklaard, waarvan er 5 nog voortleven

De Kaspische tijger was ooit een bloeiende soort, die de beboste steppen van West- en Centraal-Azië bewoonde. Op het hoogtepunt van zijn bewind kon het gebied zo ver westelijk als Oekraïne en Zuid-Rusland en zo ver oostelijk als Siberië en Noordwest-China worden gevonden. Legenden over de roofzuchtige dominantie van de Kaspische tijger zijn verweven in de culturen van veel landen, waaronder Turkije, Georgië, Iran, Kazachstan, Rusland en China.

Helaas werd aangenomen dat de Kaspische tijger in de jaren vijftig was uitgestorven. Het uitsterven ervan was te wijten aan verschillende factoren, maar de jacht was de grootste reden voor zijn ondergang.

Het Russische leger had vóór de Eerste Wereldoorlog de taak om roofdieren uit beboste gebieden te verwijderen om plaats te maken voor nederzettingen en landbouw. Er wordt geschat dat in de eerste decennia van de 20e eeuw jaarlijks ongeveer vijftig tijgers werden gedood in de bossen van wat nu Afghanistan en Tadzjikistan zijn. De Sovjet-Unie legde pas in 1947 een verbod op de tijgerjacht op. Tegen die tijd was er al op een aanzienlijk deel van de Kaspische tijgerpopulatie gejaagd.

Wat nog treuriger is aan het verhaal van de Kaspische tijger, is dat hij niet daadwerkelijk uitgestorven was toen experts dachten dat dit wel het geval was. Wetenschappers denken nu dat de Kaspische tijger in sommige delen van Turkije tot de jaren negentig heeft voortgeleefd. In 2006 beweerde een jager een vrouwelijke Kaspische tijger met welpen te hebben gezien nabij het Balkhash-meer in Kazachstan, maar die bewering blijft onbevestigd.

Door de Kaspische tijger in de jaren vijftig voortijdig als uitgestorven te beschouwen, hebben wetenschappers en natuurbeschermers een kans gemist om de soort te redden. Dit is tenminste het argument dat wordt aangevoerd in een recent artikel gepubliceerd in Grenzen in ecologie en evolutie:

“Gezien het overtuigende bewijsmateriaal dat suggereert dat Kaspische tijgers in Turkije misschien tot begin jaren negentig voorkwamen (zo’n veertig jaar nadat de internationale wetenschappelijke gemeenschap de soort uitgestorven had geacht), is het redelijk om te stellen dat natuurbeschermers een historische kans hebben gemist om de soort te redden.”

Fouten in het tijdstip waarop een soort uitgestorven wordt verklaard – wat leidt tot gemiste kansen voor instandhouding – staat in wetenschappelijke kringen bekend als het “Lazarus-effect” of “de fout van Romeo”. Hier zijn vijf andere voortreffelijke dieren die ook voortijdig uitgestorven werden verklaard, waardoor kansen op natuurbehoud werden gemist. In tegenstelling tot de Kaspische tijger bestaat er echter nog steeds hoop voor deze vijf omstreden soorten.

1. Bermudastormvogel (beschouwd als uitgestorven: 300 jaar, herontdekkingsdatum: 1951)

Pterodroom cahow, bekend als de Bermudastormvogel, heeft de gewaardeerde titel van Bermuda’s nationale vogel en wordt zelfs afgebeeld op de Bermuda-valuta. Met zijn middelgrote lichaamsbouw, langwerpige vleugels en opvallende kleur is de Bermudastormvogel wereldwijd de op een na zeldzaamste zeevogel.

De Bermudastormvogel werd drie eeuwen lang verondersteld uitgestorven te zijn en beleefde in 1951 een opmerkelijke heropleving toen achttien broedparen werden ontdekt. De verbazingwekkende onthulling leidde tot de creatie van een boek en twee documentaires die de reis beschrijven. Door gezamenlijke inspanningen voor natuurbehoud heeft de populatie van de Bermudastormvogel een heropleving gekend, hoewel hij nog steeds als een bedreigde diersoort wordt vermeld.

2. Forest Owlet (beschouwd als uitgestorven: 113 jaar, herontdekkingsdatum: 1997)

De bosuil (endemisch in de bossen van centraal India)Athene bliesti) wordt geconfronteerd met de dreiging van bedreiging en verdient sinds 2018 een plaats op de Rode Lijst van de IUCN als bedreigd, waarbij de bevolking naar schatting uit minder dan 1.000 volwassen individuen bestaat.

Het werd verondersteld uitgestorven te zijn vanaf het einde van de 19e eeuw. In 1997 deed ornitholoog Pamela Rasmussen echter een baanbrekende herontdekking: ze vond de soort in de ruige bossen nabij Shahada, India. Het voornaamste gevaar voor zijn voortbestaan ​​komt voort uit de ongebreidelde ontbossing in zijn leefgebied.

3. Bocourt’s Terrific Skink (beschouwd als uitgestorven: 131 jaar, herontdekkingsdatum: 2003)

Phoboscincus bocourti, algemeen bekend als de terreur skink of Bocourt’s geweldige skink, behoort tot de familie Scincidae. Deze soort is endemisch op de eilanden van Nieuw-Caledonië en werd voor het eerst gedocumenteerd in 1876. Hij werd lang verondersteld uitgestorven te zijn en werd in 2003 herontdekt, met sindsdien sporadische waarnemingen. Vanwege het beperkte leefgebied en de afnemende bevolking heeft de Internationale Unie voor het behoud van de natuur het gebied als ‘ernstig bedreigd’ bestempeld.

4. Arakan-bosschildpad (beschouwd als uitgestorven: 119 jaar, herontdekkingsdatum: 1994)

Heosemys depressief, algemeen bekend als de Arakan-bosschildpad, is een ernstig bedreigde schildpadsoort. Het werd in 1994 herontdekt en is afkomstig uit de Arakan-heuvels in het westen van Myanmar en strekt zich uit tot in de aangrenzende Chittagong-heuvelgebieden in Bangladesh. De schildpad gedijt zowel in het water als in het land, hoewel volwassenen een voorkeur hebben voor terrestrische habitats.

Helaas worden deze schildpadden het slachtoffer van de illegale handel in wilde dieren, met berichten over hun vangst in het westen van Myanmar door dierenhandelaren, voornamelijk voor de Chinese markt.

5. Red Crested Tree Rat (beschouwd als uitgestorven: 113 jaar, herontdekkingsdatum: 2011)

Santamartamysrufodorsalisgewoonlijk de roodkuifboomrat of Santa Marta Toro genoemd, vertegenwoordigt een onderscheidende soort binnen het geslacht Santamartamys, behorend tot de familie Echimyidae. Het is endemisch voor Columbia. Omdat hij een voornamelijk nachtelijke levensstijl vertoont, wordt aangenomen dat hij van plantaardig materiaal leeft.

De herontdekking van Santamartamys Op 4 mei 2011 vond binnen de beschermde grenzen van het El Dorado ProAves-reservaat, gelegen in de Sierra Nevada de Santa Marta, een belangrijke gebeurtenis plaats. Dit reservaat, opgericht op 31 maart 2006, beslaat 2.530 hectare op hoogtes variërend van 3.120 tot 8.530 voet en dient als een essentieel toevluchtsoord voor talrijke bedreigde diersoorten.

De Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) bestempelt de roodkuifboomrat als ernstig bedreigd vanwege verschillende bedreigingen, waaronder predatie door wilde katten, de impact van klimaatverandering en uitgebreide ontbossing in zijn leefgebied langs de kustgebieden van Colombia.