‘Deze bewapening is bedoeld om de focus af te leiden van Gaza’

Janine Jackson interviewde Sam, vertegenwoordiger van National Students for Justice in Palestine, voor de aflevering van 26 april 2024 van TegenSpin. Dit is een licht bewerkte transcriptie.

Nationale Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina

Janine Jackson: Er is een lange en groeiende lijst van Amerikaanse universiteitscampussen waar kampementen en andere vormen van protesten plaatsvinden, in pogingen om universiteitsbesturen zover te krijgen dat ze hun diepe en machtige bronnen afstoten van wapenfabrikanten, en andere manieren en middelen om de Israëlische strijdkrachten in staat te stellen oorlog tegen de Palestijnen, aanvallen die sinds de Hamas-aanval van 7 oktober ongeveer 34.000 mensen het leven hebben gekost.

Een belangrijke groep op campussen is SJP, Students for Justice in Palestine. Het is geen nieuwe, haastig gevormde groep; ze bestaan ​​al tientallen jaren op de grond.

We krijgen nu gezelschap van Sam, een vertegenwoordiger van National Students for Justice in Palestine. Welkom bij CounterSpin.

Sam: Bedankt dat ik hier mocht zijn.

Midden-Oostenoog (8/4/24)

JJ: Ik kan me alleen maar voorstellen wat een tijd dit voor je is, maar zeker een tijd waarin de behoefte aan je groep glashelder is. Individuen die zich willen uitspreken over de genocide in Palestina worden geholpen door de wetenschap dat er andere mensen achter hen staan, maar ook dat er organisaties zijn die hen steunen en hun recht om zich uit te spreken. Ik vraag me af of dat misschien vooral geldt voor studenten, wier rechten op papier bestaan, maar in werkelijkheid niet altijd worden erkend?

S: Ja en nee. Ik denk dat veel mensen studenten zeker willen steunen, omdat wat we doen heel zichtbaar is, en ik denk ook dat mensen eerder bereid zijn om de goede trouw van twintigjarigen aan te nemen. Tegelijkertijd is het Eerste Amendement ook niet van toepassing op de vrijheid van meningsuiting op universiteitscampussen, vooral op privécampussen. Dus als je op een campus zit, betekent dat dat het soms moeilijker is om je uit te spreken, vooral omdat we zien dat studenten geschorst worden, en als ze geschorst worden, worden ze verbannen van de campus, worden ze uit hun studentenhuis gezet, soms verliezen ze de toegang tot gezondheidszorg. En feitelijk beheersen de scholen veel meer het leven van studenten dan welk instituut dan ook voor volwassenen in de beroepsbevolking, bijvoorbeeld.

JJ: Juist. Dus wat doe je dagelijks? Je bent bij National SJP en mensen moeten weten dat er honderden entiteiten op campussen zijn, maar wat doe je? Hoe zie jij jouw baan op dit moment?

S: SJP is een netwerk van chapters die samenwerken. Het is niet alsof het filialen zijn waar wij ze orders geven; binnen dit netwerk hebben ze de volledige autonomie om te doen wat ze willen.

Dus wat we doen is wat we ons hele bestaan ​​al proberen te doen, namelijk fungeren als een knooppunt, fungeren als informatiecentrum, middelen verstrekken aan studenten, ze met elkaar verbinden, advies geven, financiële steun bieden. wanneer we kunnen. Eén ding dat we echt proberen te doen, is alles bij elkaar brengen, in feite een consistent verhaal rond deze beweging aan het publiek presenteren.

New York Times (29/4/24)

JJ: Over verhalen gesproken: de bewering dat iedereen die anti-genocide- of pro-Palestijnse ideeën verkondigt antisemitisch is, is blijkbaar overtuigend voor sommige mensen wier kijk op de wereld via de televisie of de krant komt. Maar het is een idee dat bij elk bezoek aan een studentenprotest uiteen spat. Het is gewoon niet waar om te zeggen. En ik vraag me af wat je zou zeggen over verhalen. Het gaat uiteraard over werk, het ondersteunen van mensen, maar wat probeer je te veranderen in de narratieve ruimte?

S: Ik bedoel, ik ben joods. Ik ben redelijk opmerkzaam. Ik was gisteravond bij een Seder. Als mensen zeggen dat de pro-Palestijnse beweging antisemitisch is, liegen ze. Ik zeg gewoon ronduit dat ik denk dat veel mensen, op een bepaald niveau, weten dat dit niet over Joden gaat. Dit gaat niet over het jodendom. Het gaat over het feit dat Israël een genocide pleegt in naam van ons volk. En als je het steunt, zal dat ertoe leiden dat mensen een heleboel slechte gevolgtrekkingen over je maken, omdat je met je stem een ​​genocide steunt.

Deze bewapening is bedoeld om de aandacht te verleggen van Gaza, weg van Palestina, naar de mensen die worden afgeslacht, de mensen wier lichamen ze gisteren in een massagraf in een ziekenhuis hebben gevonden. Het punt is om af te leiden van het feit dat er geen morele argumenten zijn om te verdedigen wat Israël aan het doen was. Het enige wat de zionisten voor hen in petto hebben, zijn dus lasterpraatjes, het aanvallen van de beweging, het handhaven van de toon, en eisen dat we standpunten innemen die hen nooit gevraagd worden. Niemand vraagt ​​pro-Israëlische demonstranten ooit: “Veroordeelt u de Israëlische regering”, omdat Israël als een legitieme entiteit wordt gezien.

Allereerst wil ik duidelijk maken dat dit over Palestina gaat. Ik wil niet te ver ingaan op de manier waarop de genocide, het zionistische verzet tegen de beweging, mij als Joods persoon beïnvloedt, omdat ik een dak boven mijn hoofd heb. Er zal geen bom in mijn huis vallen.

Het verhaal dat we echt proberen naar buiten te brengen is dit: wat we de Volksuniversiteit voor Gaza noemen, en het is een overkoepelend campagneverhaal hierover. Het idee is eigenlijk dat alles wat er gebeurt het feit blootlegt dat universiteiten niet geven om hun studenten, of hun personeel, of hun faculteit, die de mensen zijn die van de universiteit een universiteit maken, en niet alleen maar een investeringsmaatschappij. Ze geven om hun investeringen en winst, om hun reputatie en, in essentie, om het managen van sociale veranderingen.

Columbia University Press Blog (27-02-2019)

Dus wat wij als studenten doen is kampementen bouwen en ruimte innemen op hun campussen. En een cruciaal onderdeel van deze kampementen is de programmering daarin. Het is gebaseerd op de tradities van de Vrijheidsscholen in de jaren ’60 en in het Zuiden, en ook op de Populaire Universiteit voor Palestina, een beweging die, denk ik, nog steeds voortduurt in Palestina, voornamelijk opvoeders die lesgeven voor bevrijding, lesgeven over de geschiedenis van Palestijnse figuren, over verzet, over kolonialisme.

Maar het idee is dat studenten zichzelf insluiten, waardoor de normale bedrijfsvoering van de universiteit met geweld wordt verstoord; en het bedreigen van de reputatie van de universiteit is daar een groot onderdeel van, en het verwerpen van hun legitimiteit, het oprichten van de Volksuniversiteit voor onderwijs, waar wetenschap wordt gedaan ten behoeve van het volk, niet voor het behoud van de hegemonie.

Met dit hele gebeuren proberen we in feite te benadrukken dat onze universiteiten al deze reputaties en al deze supergeweldige dingen hebben opgebouwd, maar dat ze zich niets aantrekken van de mensen die er werken. We gaan dus de structuren nemen waaruit ze bestaan, namelijk de mensen daarin, en ze in wezen in de richting van de bevrijding keren, en tegen het imperialisme, tegen de heersende klasse.

JJ: Nou, heel erg bedankt. Ik wil zeggen dat het erg verfrissend is, en verfrissend is niet genoeg. Veel mensen laten zich inspireren door mensen te horen zeggen: ‘De New York Times zegt dat ik antisemitisch ben. Misschien moet ik mijn mond houden, weet je? De media zeggen dat ik disruptief ben. O, misschien moet ik wat rustiger aan doen.’ Ik zie geen enkel bewijs van het zwijgen of tot zwijgen brengen, ondanks het feit dat de volledige verhalende kracht, samen met andere vormen van macht, tegen demonstranten wordt ingezet. Het lijkt er niet op dat het mensen de mond snoert.

Reuters (29/4/24)

S: Nee, want dat is het punt: studenten hebben er genoeg van, studenten zijn nu volkomen bereid het risico te lopen van schorsing en uitzetting, omdat ze weten dat het prestige van de universiteit in essentie is geschaad. Zelfs ik, ik zit momenteel op school, ik ben een afgestudeerde student. Ik heb me gerealiseerd dat het tot nu toe goed met me gaat, maar zelfs als ik van school wordt gestuurd of gedwongen wordt mijn programma te verlaten, is dat een risico dat ik bereid ben te nemen. Dat is een klein offer vergeleken met wat de mensen in Palestina doormaken. We zijn bereid onze toekomst op te offeren in een systeem dat ons hoe langer hoe meer geen toekomst geeft. Ik denk dat dat ook een groot deel ervan is: het gevoel dat je, zelfs als je een diploma behaalt, nog tien jaar in onzekerheid zult leven.

En iets anders is dat de huidige studenten in het voorjaar van 2020 hun middelbare schooldiploma hebben behaald. Ze hebben nooit echt een normale universiteitservaring gehad. Hun eerste jaar was online, dus ze hebben nooit de band met die universiteit ontwikkeld, de traditionele gehechtheid aan de universiteit. En ook de manier waarop de universiteiten met Covid omgingen was over het algemeen verschrikkelijk, en alleen al het zien dat ze hun studenten tijdens de pandemie volledig negeerden, heeft volgens mij echt veel studenten geradicaliseerd. Kortom, ze zijn bereid het instituut te trotseren.

Dit gaat in de eerste plaats over Gaza. Het gaat over de genocide, het gaat over Palestina. Het gaat niet om het steunen van Columbia-studenten. Ze hebben herhaaldelijk gevraagd: centreer ze niet; centrum Gaza. En feitelijk verwerpen wij het universitaire systeem als scheidsrechter over onze toekomst, als scheidsrechter over goed en kwaad. En we gaan onze eigen leerruimtes creëren totdat ze naar ons luisteren en stoppen met het investeren van ons collegegeld in genocide.

Dus ja, vrij Palestina.

JJ: We hebben gesproken met Sam van Students for Justice in Palestine, NationalSJP.org. Heel erg bedankt, Sam, dat je deze week bij ons bent gekomen op CounterSpin.

S: Ja, bedankt dat je mij hebt.