Ecosystemen zijn nauw met elkaar verbonden; milieuonderzoek, -beleid en -beheer zouden dat ook moeten zijn

Waarom overschrijden we ecologische grenzen die van invloed zijn op het fundamentele levensondersteunende vermogen van de aarde? Komt het doordat we niet genoeg informatie hebben over hoe ecosystemen op veranderingen reageren? Of zijn we niet in staat of zelfs niet bereid om die informatie beter te gebruiken?

We moeten nog veel leren, maar zoals we uit ons onderzoek laten zien, kan een effectiever gebruik van de huidige ecologische kennis aanzienlijke milieuvoordelen opleveren.

Ons werk richt zich op het verbeteren van de banden tussen onderzoek en ecosysteembeheer om de belangrijkste triggerpoints voor actie te identificeren in een raamwerk dat land-, zoetwater- en zee-ecosystemen met elkaar verbindt.

In het bijzonder onderzoeken we oplossingen voor milieu- en maatschappelijke problemen die voortkomen uit de verschillen tussen wetenschappelijk onderzoek, beleid en managementreacties op milieuproblemen.

We hebben managers en beleidsmakers nodig die rekening houden met ecologische omslagpunten en hoe deze via ecosystemen van het land naar rivieren en meren en uiteindelijk naar de oceaan kunnen stromen.

De positie van ons werk in het mondiale onderzoek gericht op het stoppen van de ineenstorting van ecosystemen is erkend als een van de 23 nationale kampioenen in de Frontiers Planet Prize van dit jaar.

Meer holistische oplossingen

Deze kwestie kwam in beeld toen Nieuw-Zeeland tien jaar geleden onderzoekssamenwerkingen opzette die bekend staan ​​als nationale wetenschappelijke uitdagingen om ‘slechte’ sociale en ecologische problemen op te lossen.

De uitdagingen gericht op milieukwesties zijn bewust gecreëerd om zich te concentreren op afzonderlijke ecosysteem- en beheerdomeinen (zee, zoet water en land). Maar ze omvatten allemaal onderzoeksgroepen die zich bezighielden met ecologische omslagpunten.

Dit was onze inspirerende vonk. Ons onderzoek belicht de gevolgen van het beheer van land-, zoetwater- en zee-ecosystemen in sociaal geconstrueerde zeepbellen. Wij richten ons op oplossingen waarbij sociale en ecologische verbindingen voorop staan ​​in praktijken en beslissingen op het gebied van milieubeheer.

Een voorbeeld is de verplaatsing van verontreinigende stoffen zoals microplastics van het land naar de zee. De meeste microplastics die langs kusten en in havens worden aangetroffen, worden van het land geblazen of weggespoeld. Hoewel deze vervuiling een algemeen erkende ecologische bedreiging voor het mariene milieu is, hebben we ons nog niet geconcentreerd op strategieën om de belasting te verminderen.

Ons werk wijst op het genegeerde maar cruciale probleem dat de invloed van mensen op het land zich ophoopt in de zee, maar landbeheer en de daaruit voortvloeiende acties zijn niet gebaseerd op deze verre veldeffecten.

Dit leidt tot vertragingen in de besluitvorming, waardoor ongewenste milieuresultaten ontstaan ​​waar moeilijk van terug te komen is. Maar als we op basis van deze verbanden actie ondernemen, kunnen de milieuvoordelen aanzienlijk zijn.

Cyclonen als voorbeeld uit de praktijk

Als gevolg van de enorme bodemerosie aan de oostkust van het Noordereiland tijdens de cycloon Bola in 1988 werden steile hellingen niet meer begraasd en omgebouwd tot dennenplantages om het land te helpen stabiliseren.

Drie decennia vooruit en een groot deel van het bos bereikte tegelijkertijd de oogst. De blootgestelde grond, geassocieerd met kaalkap, werd bedekt met houtachtig puin om deze tegen regen te beschermen.

Maar in februari vorig jaar sloeg de cycloon Gabrielle toe, waarbij extreme regenval zowel de grond als het houtafval in beken spoelde.

Dit verwoestte habitats, transporteerde enorme hoeveelheden slib en verwoestte boerderijen, boomgaarden en kritieke infrastructuur in het laagland. Het puin verstopte ook havens en kuststranden, smoorde habitats op de zeebodem, vernietigde de visserij en tastte culturele en recreatieve waarden aan.

Dit praktijkvoorbeeld toont de ernstige gevolgen aan van vertragingen in de informatiestroom en de reacties van het management. Als bij beslissingen over het beheer van landgebruik rekening was gehouden met de effecten op andere verbonden ecosystemen en met de mogelijkheid dat de klimaatverandering deze verbindingen zou intensiveren, hadden de uitkomsten anders kunnen zijn geweest.

We hadden meer diverse strategieën op het gebied van landgebruik kunnen implementeren en de nadruk kunnen leggen op het herstel van inheemse bossen en wetlands aan de kust.

Leven met de natuur, niet erbuiten

Onze visie is er een waarin sociale en ecologische verbindingen tussen ecosysteemdomeinen voorop lopen bij de overgang naar een duurzamere toekomst.

Leven binnen planetaire grenzen vereist een paradigmaverschuiving in gedrag, inclusief de manier waarop we wetenschap en management koppelen aan actie op het terrein. Van cruciaal belang is dat we de snelheid waarmee nieuw onderzoek wordt opgepakt moeten verhogen en dit snel moeten omzetten in actie die de milieuresultaten op lokale schaal verbetert.

Deze gedragsverandering ondersteunt de weg naar een meer geïntegreerd, breedschalig vermogen om te handelen en binnen planetaire grenzen te blijven.

Uit ons onderzoek blijkt dat we met vertrouwen en een open geest de disciplinaire silo’s kunnen overstijgen en nieuwe vormen van onderzoeksorganisatie kunnen ondersteunen. De uitdaging is nu om holistische benaderingen uit te breiden naar nieuwe praktijken.

Dit betekent het identificeren van mogelijkheden waarbij verbonden onderzoek gedrag in de hele samenleving kan veranderen, van individuen tot mondiale financiën en bestuur. Centraal in deze transitie staat de erkenning dat we deel uitmaken van complexe sociale en ecologische systemen en dat onze acties indirecte effecten en gevolgen op de lange termijn hebben.

Om dit bewijs te leveren hebben we nieuw onderzoek nodig. Het zal onvermijdelijk leiden tot nieuwe vragen over fundamentele ecologische en geïntegreerde processen op aarde.

Wij geloven dat deze holistische benaderingen het mogelijk zullen maken om wetenschap gemakkelijker te integreren in de besluitvorming en ervoor te zorgen dat milieuperspectieven worden vastgelegd. Dit zal leiden tot relevante, lokaal passende, geïntegreerde en robuuste milieubeheeracties.

Rebecca Gladstone-Gallagher, docent mariene wetenschappen, Universiteit van Auckland, Waipapa Taumata Rau; Conrad Pilditch, hoogleraar mariene wetenschappen, Universiteit van Waikatoen Simon Francis Thrush, directeur van het Institute of Marine Science, Universiteit van Auckland, Waipapa Taumata Rau

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanuit The Conversation onder een Creative Commons-licentie. Lees het originele artikel.