Reproductieve rechtvaardigheidsevenement richt zich op post-Roe-Amerika

Op woensdag 17 april organiseerde de afdeling Gender and Women’s Sexuality Studies (GWSS), in samenwerking met de afdeling Etnische Studies, een Reproductive Justice Talk met drie hoofdsprekers: Ongiri, die ook lid is van de afdeling GWSS, professor Jeff Gauthier van de afdelingen Filosofie en GWSS en professor Vail Fletcher van de afdelingen Communicatie en Media en GWSS.

Tussen een menigte studenten en docenten van de Universiteit van Portland zat ook Gregory Kirschen. Kirschen is bezig met het voltooien van zijn vierjarige residentie als verloskundige aan de John Hopkins University, waar hij zich specialiseert in risicozwangerschappen.

De Reproductive Justice Talk vond plaats bijna een maand nadat de club op de campus, Voice for Life, gastheer was van Secular Pro-Life-spreker Monica Snyder, en werd aangekondigd als een rondetafelgesprek dat open stond voor alle UP-studenten en docenten.

Het evenement wordt als volgt gedetailleerd.

Professor Jeff Gauthier: “Recht, politiek en filosofie: abortus na Dobbs”

Gauthier was de eerste die zijn werk over reproductieve rechtvaardigheid presenteerde, een onderwerp dat hij door een filosofische lens benaderde. Hij begon met een disclaimer.

“Als je tegen abortus bent, moet je er alles aan doen om de oorzaak van abortus – ongewenste zwangerschap – te voorkomen”, aldus Gauthier. “Het voorkomen van ongewenste zwangerschappen omvat onderwijs, de beschikbaarheid van anticonceptie en aanranding en verkrachting – hoe minder aanrandingen en verkrachtingen, hoe minder ongewenste zwangerschappen.”

Gauthier ging vervolgens verder met het benadrukken van wat volgens hem de drie meest cruciale juridische beslissingen zijn binnen het debat over reproductieve rechten: Roe tegen Wade (1973), die abortus legaliseerde, Planned Parenthood tegen Casey (1992), die de stelling bevestigde Roe besluit en, meest recent, Dobbs tegen Jackson (2022), dat omviel Roe.

Gauthier wees op een recent onderzoek van Pew, waaruit bleek dat 62% van de Amerikanen legale toegang tot abortus steunt, ondanks de Dobbs uitspraak.

“Een van de vreemde dingen aan de Amerikaanse wetgeving, of beter gezegd het Amerikaanse politieke systeem, is dat veel van onze beslissingen afkomstig zijn van rechtbanken, in tegenstelling tot het democratische proces”, zei Gauthier. “Eigenlijk omdat we een kapot democratisch proces hebben.”

Gauthier benadrukte wat gesprekken over juridische beslissingen over reproductieve rechtvaardigheid vaak buiten beschouwing laten: het ethische en filosofische dilemma dat het criminaliseren van abortus voor vrouwen met zich meebrengt.

“Het idee dat je een strijd hebt tussen een foetus en de persoon die de foetus draagt, is een heel vreemde manier om over zwangerschap na te denken,” zei Gauthier.

Vanwege de tijdslimiet van 10 minuten die aan elke presentator werd opgelegd, werd hij afgebroken, maar niet voordat hij het publiek had voorzien van wat hij omschreef als een samenvatting van de rest van zijn presentatie.

“De wet heeft het heel moeilijk om zaken aan te pakken die heteroseksuele blanke mannen niet overkomen,” zei Gauthier. “En dat is alles waar ik tijd voor heb, maar geloof me, ik heb nog veel meer te zeggen.”

Professor Amy Ongiri: “Reproductieve rechten zijn burgerrechten”

Ongiri introduceerde hun deel van de presentatie met betrekking tot de relevantie van abortusrechten voor hun werkgebied, etnische studies.

“Je vraagt ​​je misschien af: ‘Waarom geven etnische studies om reproductieve rechtvaardigheid?’” zei Ongiri. ‘Nou, omdat etnische studies zich fundamenteel bezighouden met lichamelijke autonomie.’

Ongiri presenteerde het publiek een gedetailleerde tijdlijn van de geschiedenis van de burgerrechtenwetgeving in de VS. Het omvatte de Civil Rights Act (1964), de Voting Rights Act (1965), de beslissing van het Hooggerechtshof die getrouwde vrouwen toegang gaf tot anticonceptie (1965) en de Equal Credit Opportunity Act van 1974, die vrouwen het recht gaf op een bankrekening en creditcard op eigen naam.

‘Je zult merken wat er niet is Roe tegen Wade. Roe tegen Wade is daar niet omdat het weg is,’ zei Ongiri. “En dit is de geschiedenis waar we naar teruggaan als we beginnen met het afschaffen van deze rechten.”

Ongiri zou later verdere implicaties en barrières beschrijven waarmee zwarte vrouwen in het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem worden geconfronteerd.

Ongiri besprak ook hun ervaringen als pleegouder. Met zelf vier kinderen deconstrueerde Ongiri de mythologie die bestaat rond het pleegzorgsysteem en hoe het racisme verder in stand houdt.

“Er is een term: onaanvaardbaar,” zei Ongiri. “En die leeftijd om niet adopteerbaar te zijn, is erg jong. Het is ook raciaal afgebakend, dus je kunt veel jonger niet adopteren als je zwart bent. Die leeftijd is gewoonlijk twee jaar voor zwarte baby’s, en voor blanke baby’s vijf.”

Ongiri liet de menigte op een dia achter met een citaat dat luidde: “Pro-life zou volgende maand twintig Sandy Hook-studenten zijn die de middelbare school afronden.”

Professor Vail Fletcher: “Je lichaam is een slagveld”

Fletcher’s presentatie concentreerde zich op haar persoonlijke ervaringen als vrouw die in Amerika woonde in de post-Dobbs beslissingstijdperk.

“Ik zit in een echte vrije val van wanhoop over waar we nu staan ​​in dit land op het gebied van abortusrechten,” zei Fletcher. “Ik voel me boos en ik voel me verraden – ik voel me verraden door dit land.”

Ze begon met een verhaal dat als tiener diepe indruk op haar maakte.

‘Ik zat in de jaren negentig op de middelbare school in de staat New York,’ zei Fletcher. “Direct tegenover mij woonde een abortusaanbieder. Hij kwam thuis uit de synagoge, liep zijn huis binnen en werd in het bijzijn van zijn vier kinderen vermoord omdat hij abortus had gepleegd.”

Ze merkt dat ze er sinds de omverwerping van haar leven meer over nadenkt Roe in 2022.

“Het omverwerpen van Roe vormde een heel nieuw tijdperk in mijn denken over wat het betekent om elke dag op te staan ​​in een democratie en voor je rechten te vechten”, aldus Fletcher. ‘En ik heb echt het gevoel dat je lichaam een ​​slagveld is.

Fletcher’s belangrijkste punt: abortus is gezondheidszorg.

“Abortus is gezondheidszorg”, zei Fletcher. “Ik heb een voortplantingssysteem, ik word gecontroleerd op soa’s, ik krijg uitstrijkjes, ik krijg zwangerschapstests en ik heb een privé, beschermd gesprek met een medische professional over wat ik nodig heb voor mijn gezondheidszorg – mijn reproductieve gezondheid. En dat is echt iets heiligs.”

Voor Fletcher was het een monumentaal moment om vooraan in een klaslokaal te kunnen staan ​​en een onderwerp te bespreken waar ze gepassioneerd over is.

“Er zijn veel docenten op deze campus die zich tot zwijgen hebben gebracht, vooral rond dit onderwerp,” zei Fletcher. “Ik ben eigenlijk behoorlijk geschokt over hoe stil ik mezelf hier op de Universiteit van Portland heb laten zijn. Het heeft veertien jaar geduurd voordat ik hier kwam en dit soort dingen zei.

Het perspectief van een arts

Aan het einde van de presentaties van de professoren Ongiri, Gauthier en Fletcher wendden de presentatoren zich tot Kirschen. Hij dacht na over zijn ervaringen uit de eerste hand met hoe beperkte toegang tot abortus schadelijk is geweest voor de geestelijke gezondheid van zijn patiënten.

“Ik voer persoonlijk abortussen uit in mijn praktijk en dat is iets wat ik legaal hoop te blijven doen”, zei Kirschen. “Het is frustrerend als verloskundige, omdat we gewoon ons werk proberen te doen en patiënten proberen te helpen die zich in de grootste tijd van nood bevinden. En ik zal zeggen dat er niets erger is dan een patiënt die een abortus probeert te krijgen vanwege zijn geestelijke gezondheid, maar dat niet lukt.”

Vraag en antwoord

Het woord werd opengesteld voor het algemene vraag- en antwoordgedeelte van het evenement, wat een omgeving creëerde voor het delen van persoonlijke verhalen en reflecties.

Fr. Charlie McCoy, adviseur van studentengroep Voice for Life, stelde Kirschen een vraag. Hij verwees naar The Turnaway Study, een onderzoeksproject dat de effecten van ongewenste zwangerschap op het leven van vrouwen onderzocht.

De studie concludeerde dat het ondergaan van een abortus de gezondheid en het welzijn van vrouwen niet schaadt, maar dat het weigeren van een abortus resulteert in slechtere financiële, gezondheids- en gezinsresultaten.

Er werd ook aandacht besteed aan de daaruit voortvloeiende resultaten op het gebied van de geestelijke gezondheid waarmee zowel vrouwen die abortus kregen als vrouwen aan wie abortus werd geweigerd, te maken kregen. Uit het onderzoek bleek dat er in beide gevallen sprake was van een toename van de geestelijke gezondheid en het welzijn vanaf het moment dat ze de abortus aanvraagden tot vijf jaar daarna.

“Dus één ding dat je zei is dat er niets erger is voor de geestelijke gezondheid van een persoon dan een zwangerschap te ondergaan die ze niet willen,” zei McCoy. “Hoe rijmt dat met de Turnaway Study, die feitelijk zei dat er geen verschil was in de resultaten op het gebied van de geestelijke gezondheid tussen vrouwen die abortus wilden en vrouwen aan wie de abortus werd ontzegd die zij wel wilden?”

Dit veroorzaakte onmiddellijk een golf van commotie van studenten en professoren die hun telefoon tevoorschijn haalden en met mensen in de buurt praatten terwijl ze zelf de studeerkamer ophaalden.

“Ik kan niet zeggen dat ik specifiek bekend ben met dat onderzoek,” zei Kirschen. “Maar ik kan je uit mijn ervaring in de dagelijkse omgang met vrouwen vertellen dat er vrouwen binnenkomen aan wie abortus in hun thuisstaat is ontzegd en dat dit traumatiserend voor hen is.”

De microfoon kon niet snel genoeg door de kamer worden gestuurd, omdat de kamer zoemde als antwoord op McCoy’s vraag.

De microfoon kwam terecht in de handen van een student die het gesprek een andere richting gaf.

“We moeten afstand nemen van het gesprek over The Turnaway Study”, zei een student. ‘We hebben het hier over mensen die baby’s kunnen dragen en die daar niet het recht toe hebben. Ik denk niet dat we moeten luisteren naar een blanke man die een onderzoek citeert.”

Veel van de handen die door de kamer omhoog waren, werden als reactie neergelaten voordat de studente verder ging met het beschrijven van haar ervaringen met het navigeren door het gezondheidszorgsysteem als zwarte vrouw in Amerika.

Ongiri nam als reactie de microfoon over.

“Het (de Dobbs besluit) creëert een vreselijke situatie voor zwarte vrouwen die al extreem lijden onder het gezondheidszorgsysteem”, zei Ongiri. “De staten die abortus ongedaan maken zijn erg zwart, dus dit heeft extreme gevolgen voor zwarte vrouwen.”

Toen de gesprekken begonnen af ​​te ronden, gaven de sprekers van het evenement afscheidsverklaringen aan het publiek, Ongiri met een in het bijzonder voor McCoy.

‘Ik denk dat er moed voor nodig is om met je halsband in een kamer te zijn,’ zei Ongiri. ‘We kennen allemaal uw positie. Ik ken je hart niet, maar ik weet dat je de katholieke kerk vertegenwoordigt en ik denk dat er wat moed voor nodig is om hier te komen, en ik waardeer het dat je hier bent.’

Het was Fletcher die de laatste woorden had, die van haar over de voortdurende strijd voor toegang tot abortus.

‘Je bent hier en je bent er klaar voor,’ zei Fletcher. “En ik weet dat het niet leuk is, eng en desoriënterend, het is een hoop witheid en dat is slechts een groot deel van al deze dingen. Ik waardeer het dat je hier bent en ons steunt, en wij willen je ook graag steunen. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd vanavond het kussen zal raken en ik zal me erg getroost en hoopvol voelen.

Emma Swett is sportverslaggever voor The Beacon en is te bereiken via [email protected].