Volledige buikbestanden | Southern Charm en Chow, deel twee: Savannah, Georgia

Deze editie van Full Belly Files werd oorspronkelijk op 19 april 2024 per e-mail naar abonnees verzonden. Als u de nieuwsbrief over eten en drinken van Matt Kettmann elke vrijdag in uw inbox wilt ontvangen, meldt u zich aan op independent.com/newsletters.

Na een week lang te hebben genoten van de culinaire rijkdommen die worden geserveerd door gerenommeerde keukens van zowel Charleston als Savannah – van oesters in alle opzichten, gebakken kippen, knapperige salades en koekjes en jus tot zuidelijke varianten op Italiaans, Duits, Frans, Vietnamees en Chinees – Zou het kunnen dat de beste hap die ik had een broodje was?

Slechts één hap, let wel, want het was de bestelling van mijn vrouw. En het was geen gewoon broodje, maar de “Green Tomato Sando” uit Brochu’s Family Tradition, waarbij gebakken tomaten op boterbroodjes werden gestapeld, doorspekt met Zwitserse kaas en augurk-pepercrème. Niet om de pittige oesters van Brochu weg te nemen; knapperig gebakken kip; oranje geglazuurde garnalenspiesjes met kop; of El Diablo tequila slushie met cassis, gember en limoen, maar hun goedkoopste menu-item is misschien wel het beste van Savannah. Dus ja, ik heb een shirt gekocht. (Millers All Day in Charleston kreeg die eer ook.)

Maar voordat we dieper ingaan op onze romance met Savannah – die de overhand had bij het winnen van de harten van mijn familie tijdens de voorjaarsvakantie, zelfs nadat Charleston ons net het hof had gemaakt – laten we de mooie rit tussen de twee steden niet vergeten. We slingerden door statige eiken, druipend van Spaans mos (noch Spaans noch mos, leerden we); ga naar de ongerepte, met jungle omzoomde stranden van Hunting Island, bezoek de badplaatsen Beaufort (sandos bij Lowcountry Produce) en Bluffton (gefrituurde groene tomaten bij Calhoun Street Tavern); en toen reden we over een enorme overspanningsbrug om honderden meters lager onze eerste glimp op te vangen van het verhalenboek Savannah. (Dit was dezelfde dag dat een vrachtschip de Baltimore-brug gevelde, wat een klein drama toevoegde aan onze vele brugovergangen.)

We hebben ons huurhuis gevonden – twee verdiepingen, twee meesters, drie toiletten, een volledige keuken, eetkamer en woonkamer, plus goedkoper en dichter bij dingen dan onze flat in Charleston – vlak bij Crawford Square toen de zon onderging, en we trokken snel mooiere kleren aan (roze jas nog een keer voor mij). We vingen onze eerste glimp op van Forsyth Park toen we de trap opliepen naar Saint Bibiana, het Italiaanse restaurant aan de kust dat enkele maanden geleden werd geopend door Derek Simcik. Ik leerde Derek tien jaar geleden kennen toen hij Outpost SB opende voor het Goodland Hotel van het merk Kimpton, slechts enkele minuten van mijn huis.

Gelegen in een historisch herenhuis dat is omgebouwd tot het eersteklas Hotel Bardo, wil Saint Bibiana indruk maken, en het eten deed precies dat: zijdezachte amberjack crudo overspoeld met venkelsaus, burrata gewikkeld in in mirin gedrenkte komkommer, cavatelli met nduja en gevederde Parmezaanse kaas, en misschien perfecte versies van zeetongpiccata en in olijven gepekelde, geroosterde kip. De bediening was vriendelijk, zij het enigszins verspreid, maar het enige echte minpunt was dat Simcik er die avond niet was. We hadden voorafgaand aan de reis contact gehad en hij regelde onze reservering, dus ik ging ervan uit dat hij hallo zou komen zeggen, en verzekerde mijn familie dat ook. Ik schaamde me dus een beetje toen ik hoorde dat Simcik die ochtend was vertrokken voor een last-minute reis naar Nashville.

Als ontbijt thuis haalden we een paar houtgestookte bagels in Montreal-stijl van een kleine keten genaamd Spread Bagelry, en gingen vervolgens met Rose Moss mee op een van haar uitstekende en verhelderende Explore Savannah-wandeltochten. Dat we zo dol raakten op deze laatste Amerikaanse kolonie was voor een groot deel te danken aan Rose’s behendige en dynamische verhalenvertelling. In slechts een paar uur ronddwalen gaf ze ons alles wat we nodig hadden om beter te begrijpen waarom de stad werd gesticht (om Charleston te beschermen tegen de Spanjaarden in St. Augustine), waarom het over tientallen pleinen was aangelegd (het briljante stadsontwerp van hervormingsgezinde James Oglethorpe, die de slavernij aanvankelijk verbood), en hoe modernere generaties de stad zo goed hebben bewaard dat het het decor is geworden voor boeken als Middernacht in de tuin van goed en kwaad en films als Forrest Gump.

Voor een middagsnack ontmoetten we Tanvi Chauhan van Visit Savannah bij Zunzi’s, een door Zuid-Afrika geïnspireerde restaurant-bar die voornamelijk buiten is. Onder het genot van peri-peri-kippenvleugels, boereworsworst en falafelhapjes vertelde Tanvi ons over haar opvoeding in Zimbabwe en het volwassen leven in Georgië, waarbij ze enkele van de hippere Savannah-buurten zoals het Starland District onthulde voor toekomstig verkennen.

Zowel Rose als Tanvi drongen er bij ons op aan om het JW Marriott aan de Savannah River aan de westkant van het Waterfront-gebied te bezoeken. Het was meteen duidelijk waarom. De ontwikkelaar Richard Kessler, wiens huis we tijdens de tour van Rose hadden bekeken, veranderde de lobby in een galerij voor enorme hoeveelheden geodes, dinosaurusbotten en anderszins adembenemende collecties. Buiten stonden langs de loopbruggen langs de rivier bars en restaurants met verschillende keukens. Het was jammer dat we alleen tijd hadden voor een drankje.

Mijn meest verwachte restaurant van de hele reis was The Grey, waar Mashama Bailey tien jaar geleden meteen de nationale krantenkoppen haalde toen ze haar ‘Port City Southern Food’ introduceerde in een busstation uit 1938 dat nog steeds een art-deco-ontwerp heeft. Onze reservering was pas om 21.30 uur, maar dat gaf ons de tijd om te genieten van cocktails en mocktails in de bar voordat we onze stand vlak naast de keuken met glazen wanden binnenglipten. (Door de late timing kwam ik ook op een handige ramkoers met de sommelier, die graag enkele zeldzame wijnen met me deelde terwijl hij tot rust kwam na een privéwijndiner dat hij beneden had georganiseerd.)

Het menu van The Grey’s is onderverdeeld in secties met de namen ‘Vuil’, ‘Water’, ‘Weide’ en ‘Pantry’ en is een seizoenswandeling door de huidige inspiraties van de keuken. We gingen voor oesters (natuurlijk), radicchio met ansjovis en parmezaanse kaas, gebakken pompoenhapjes bovenop honing-serrano-yoghurt, geroosterde zoete aardappel met granaatappelmelasse, raapkoekjes met kaviaar op een potlikkerbasis, en varkenspastei met augurken, Dijon en verkoolde zuurdesem. We waren een beetje te vol van meerdere dagen eten om groot te worden van een hele vis met salsa verde of de met boter geglazuurde ribeye, maar alles tevreden met een ingetogen maar toch soulvolle stijl.

De volgende ochtend was ons uitje waar we het meest naar uitkeken: een boottocht naar Little Tybee Island met Sundial Charters, wiens eigenaar Rene Heidt ons ophaalde van het strand op het grotere, met motels omzoomde Tybee Island. Maar het was een grijze dag, koud en nat, dus nam ze ons rechtstreeks mee naar haar huis aan de kade om op te warmen met thee terwijl we naar haar kunst keken en een keuze maakten uit fossielen van megalodon en oude paardentanden om mee naar huis te nemen.

Rene bleek nogal een giller te zijn, boordevol informatie over de natuur, geschiedenis en moderne zaken, maar met dat soort speelse energie die iedereen binnen gehoorsafstand opwindt. Toen het weer voldoende opwarmde, toerden we door de moerassen en stopten we bij Little Tybee onder de blik van een Amerikaanse zeearend. Met kanonskogelkwallen verspreid over het strand en regenwulpen en scholeksters die in het ondiepe water rondzwierven voor de lunch, liepen we naar de andere kant van het eiland, waar merkwaardig maritiem afval op een drijfhoutkerkhof bleef hangen.

Vanwege een klein navigatieprobleem – ik beloofde geen details vrij te geven, want zoals Rene zei: “Wat er gebeurt op Little Tybee blijft op Little Tybee” – hebben we de zoektocht naar dolfijnen overgeslagen, die normaal gesproken deel uitmaakt van de tour. Dat gaf ons genoeg tijd voor meer oesters, elote, erfstuktomaten en gebakken garnalen in de Wyld Dock Bar, waar ik dagenlang kon zitten genieten van paloma’s terwijl het leven op Sea Island voorbij dreef.

En dat brengt ons helemaal terug naar ons laatste diner bij Brochu’s Family Tradition, een restaurant met ‘gebakken kip en luxe zeevruchten’ in het hart van Savannah’s coole kind/nog steeds enigszins gespannen Starland District. Het enige dat ik vergat te vermelden op de menukaart was de belachelijk heerlijke aardbeientaart die we als dessert hadden. Net als onze hele voorjaarsvakantie was het gewoon weer een voorbeeld van hoe dingen steeds beter worden.

Mijn zoon en ik hebben nog een laatste spooktocht aan het schema toegevoegd, waarbij we samen met voormalig Disney-artiest Julianna Monet van Genteel & Bard een late nachtelijke wandeling door Savannah maken. De spookachtige gebeurtenissen in de oude stad zijn zo goed gedocumenteerd en komen zo vaak voor dat ze een soort inside joke zijn, een manier om de nieuwe politie op de proef te stellen wanneer ze worden opgeroepen voor de zoveelste waarneming van de geëxecuteerde Alice Riley die op zoek is naar haar baby.

Velen schrijven de griezeligheid toe aan de manier waarop Savannah alleen maar bovenop hun begraafplaatsen bouwde toen de stad zich uitbreidde. Maar ik heb daar nooit een slechte sfeer gevoeld, zelfs niet als ik op elk moment van de dag langs graven liep.

Probeer niet te knijpen tijdens een bezoek aan de Wormsloe Historic Site op weg naar het vliegveld, tenzij je meer dan twee uur te besteden hebt. Door een recente wijziging in de bezoekregels kun je niet langer naar het museum rijden, maar moet je vanaf het bezoekerscentrum meer dan 2,4 kilometer door de iconische, met eiken beschaduwde laan lopen om de eigenlijke tentoonstellingen te bereiken, tenzij je een ritje kunt maken de volgepakte shuttle.

We waren gestopt voor koffie en het ontbijt dat we nodig hadden bij Stevedore Bakery aan de nieuw ontwikkelde buitenwijken van de Waterfront, waardoor er nog maar een uur overbleef om Wormsloe te verkennen. In de veronderstelling dat we op zijn minst het museum konden bereiken, haastten mijn zoon en ik zich ruim twintig minuten in een snel tempo en konden het einde van de weg niet eens zien. Toen we teruggingen, kwam er een golfkar dichterbij, bestuurd door een plaatselijke bewoner die in de war was door de nieuwe regels, maar met mijn vrouw en dochter op sleeptouw, nadat hij hem lieflijk een lift in had gepraat. Hij bracht ons allemaal terug naar de parkeerplaats en vroeg zich hardop af of hij niet langer met zijn karretje over het terrein zou kunnen rijden om met zijn hond de paden op te gaan.

Serendipiteit volgde ons naar huis. In Beaufort, South Carolina, had ik een zak Charleston Gold Rice van Marsh Hen Mill gekocht van Lowcountry Produce. Toen ik vorige week werd geopend New York Times Magazine aan mijn keukentafel lag het recept van Eric Kim voor de perloo-kip uit het lage land, met, jawel, de relatief zeldzame Charleston Gold.

Ik heb de perloo niet gemaakt, maar ik heb wel aanwijzingen uit het recept gehaald om een ​​traditionele rode rijst te maken voor het feest waar we die avond naartoe gingen. Het was een poging om een ​​beetje van die zuidelijke charme naar Santa Barbara te brengen, en onze vrienden hebben het vrij snel opgepikt.

Bekijk al onze Savanne-foto’s hier en al onze Charleston-foto’s hier.

Markeer uw culinaire kalenders

Hier zijn enkele evenementen die u dit weekend en in de toekomst kunt bijwonen:

• Wijnfestival van de Natuurlijke Kust: Deze natuurlijke wijnshowcase keert voor het tweede jaar terug op zaterdag 20 april, 12.00 uur tot 17.00 uur, op 616 E. Haley St. Tickets hier.
• Meritage’s Spring Grand Tasting: Voor meer klassieke smaakpapillen kunt u zaterdag 20 april terecht in SOhO, waar de Meritage-wijnwinkel zijn voorjaarsproeverij organiseert. Line-up en tickets hier.
• James Beard-voordeel @ Rosewood Miramar: Supporters van de duurzame keuken zijn uitgenodigd voor dit unieke diner op 24 april bij Caruso’s met met Michelin bekroonde chef-koks Massimo Falsini, Shibani Mone en, van Justin Winery in Paso Robles, Rachel Haggstrom. De wijnen zijn van Story of Soil, met ingrediënten van Sea Stephanie Fish, Ojai Roots en Solymar Seafood. Klik hier voor kaartjes.
• Bacara presenteert Jonata & The Hilt: De volgende in de wijnmakerserie van Ritz-Carlton Bacara is The Hilt and Jonata op 26 april. Klik hier voor info en tickets. Grassini komt op 16 mei ter sprake.
• De Leeuwerik x Krantenjongen: De Texaanse brunchsterren achter Paperboy maakten deel uit van het openingsteam van The Lark in 2013, en ze komen terug voor een pop-up brunchfeest met chef-kok Jason Paluska op 27 en 28 april. Ze maken ontbijttaco’s, spek-ei -kaas-sando’s, geroosterd varkensvlees en hasj van zoete aardappel, zoutzoete pannenkoeken en aardbei-roze peperkorrels. Klik hier voor een reservering.
• Smaak van Santa Barbara: Van 13 tot en met 19 mei vinden er een reeks kooklessen, diners en rondleidingen door de boerderij plaats, evenals de allereerste vrijdagavondavond in Casa de la Guerra en de zaterdagwijnproeverij in het Presidio. Kaarten zijn nu te koop voor deze jaarlijkse viering van een week lang van de culinaire scene van Julia Child en Santa Barbara. Klik hier voor de line-up van dit jaar.
• Santa Barbara Vintnersfestival: Zorg ervoor dat u rond 19 oktober het Vintners Fest bij Vega Vineyard & Farm plant. Koop nu je kaartjes.