Eigenaars van een trouwschuur dienen een aanklacht in wegens ongeldigverklaring van de wet die volgens hen hun bedrijf bedreigt. • Wisconsin Examiner

Eigenaren van trouwschuren in Wisconsin hebben dinsdag een rechtszaak aangespannen om een ​​deel van een nieuwe wet ongeldig te verklaren, die volgens hen failliet zou kunnen gaan.

De rechtszaak, aangespannen door eigenaren van trouwschuren in de provincies Green Lake en Trempealeau met de hulp van een conservatieve juridische groep, daagt de taal uit in de wet die vorig jaar door gouverneur Tony Evers werd ondertekend en die verandert wanneer de trouwlocaties een drankvergunning moeten verkrijgen.

Toen de verregaande wet er was geïntroduceerd vorig jaar werd het aangeprezen als een belangrijk compromis tussen wetgevers en verschillende delen van de alcoholindustrie. De bepaling over de huwelijksschuur is een klein stukje wet, dat ook de manier veranderde waarop verschillende alcoholbedrijven worden geclassificeerd, de uren waarop bedrijven zoals wijnmakerijen open mogen zijn en hoe brouwerijen sterke drank mogen schenken. De wet, die op 1 januari 2026 van kracht wordt, werd aangekondigd als een broodnodige update van de drankwetten van de staat, die al 90 jaar onveranderd waren gebleven.

De bepaling inzake de huwelijksschuur vereiste echter dat deze bedrijven, en elke andere ‘openbare plaats’ waar alcohol wordt geschonken, een ‘vergunning voor een evenementenlocatie zonder verkoop’ moesten verkrijgen waarmee de eigenaar het pand mag huren of leasen en toestaat dat bier en wijn gratis worden geserveerd. meer dan zes evenementen per jaar en maximaal één keer per maand. De sectie stelt bumperkleven buiten sportevenementen en de consumptie van alcohol in openbare parken en campings vrij.

Volgens de wet komen locaties die meer dan vijf evenementen per jaar organiseren en meer dan 20.000 dollar aan inkomsten genereren uit het huren van het pand in aanmerking voor een “klasse B”-licentie, waardoor ze op zoveel mogelijk evenementen bier, wijn en sterke drank mogen schenken. ze willen het hele jaar. In gemeenten die hun limiet voor het verstrekken van dit soort drankvergunningen al hebben bereikt, zou de staat de vergunning automatisch verlenen.

Wetgevers zeiden dat het doel van de wet is om dit soort zaken onder de wettelijke paraplu van de staat te brengen en deze locaties als openbare plaatsen te beschouwen. Eerdere interpretaties van de staatswet hebben ‘bruiloftsschuren’ als privéplaatsen beschouwd en hen decennia lang grotendeels ongereguleerd alcohol kunnen schenken.

Ongeveer de helft van deze locaties in de staat verkrijgt drankvergunningen en schenkt de alcohol zelf.

Toch locatie-eigenaren betoogd dat een beperking tot zes evenementen per jaar hun bedrijven de dood zou injagen. Zij ook geklaagd dat ze in veel gevallen de alcohol niet zelf schenken, maar de gasten dit ter plekke laten serveren. Aangezien ze geen bar runnen, zeiden ze dat ze niet zouden moeten betalen voor de renovaties en de apparatuur die nodig is om een ​​bar te bouwen, alleen maar om een ​​drankvergunning te verkrijgen die ze niet nodig achten.

Hoewel de wet werd opgesteld door Republikeinse wetgevende leiders en gesteund door de grotendeels conservatieve Tavern League van Wisconsin, waren sommige conservatieve groeperingen tegen de wetgeving, met het argument dat het de regering was die een actie ondernam die een industrie zou wegvagen – wat de plattelandsgebieden grotendeels heeft geholpen. Wisconsin en boereneigenaren blijven overeind terwijl andere inkomstenstromen zijn opgedroogd.

De rechtszaak, aangespannen bij de Trempealeau County Circuit Court, stelt dat de wet ervoor zorgt dat een trouwschuur niet winstgevend kan zijn, ondanks vrijstellingen voor achterkleppen en hotels. Een van de bruiloftsschuren die in de rechtszaak wordt genoemd, is ook een hotel, dus om aan de staatswet te voldoen, moeten bruiloftsgasten de schuur verlaten, iets drinken op hun kamer en dan terugkeren naar het feest.

“Deze burgerrechtenactie is bedoeld om de rechten te verdedigen van eigenaren van kleine bedrijven in Wisconsin, wier levensonderhoud wordt aangevallen door de staat Wisconsin”, aldus de rechtszaak.

Voorstanders van de wet zeggen dat deze locaties hierdoor onder overheidsregulering zullen komen te staan, maar eigenaren van locaties werpen tegen dat ze al met lokale vergunningen en toezicht opereren.

“Wet 73 definieert een ‘openbare plaats’ als vrijwel elke ruimte die te huur is – zoals de privé-evenementenlocaties van de eisers”, aldus de rechtszaak. “Wet 73 bevat echter veel uitzonderingen, waardoor de regeling onlogisch is. Een achterklepfeest op de parkeerplaats van Lambeau Field is bijvoorbeeld geen ‘openbare plaats’, maar een privéhuwelijksfeest op uitnodiging in een schuur wel. Hoewel de veranderingen nog niet van kracht zijn, heeft juist de dreiging ervan er al toe geleid dat potentiële huurders hun bedrijf elders hebben ondergebracht, waardoor de eisers zijn benadeeld.”