Mensen beheren | Waterscheidingswacht

Wat hebben elektrische hekken, hondenriemen en paarse knikkende uien met elkaar gemeen? Ze kunnen allemaal worden gebruikt om ons te helpen het land en de wateren te delen met de fauna die zich al millennia lang in deze ecosystemen ontwikkelt.

Toen kolonisten in de 18e en 19e eeuw naar de westkust zeilden, verstoorden ze de lang aanhoudende band tussen lokale inheemse volkeren en dieren. Sommige kolonisten doodden onbekende beesten om hun vee te beschermen, of gewoon uit angst; anderen exploiteerden de waarde van hun pelzen in de bonthandel.

Door de eeuwen heen sinds het begin van de kolonisatie zijn allerlei soorten dieren in het wild blijven lijden onder de handen van mensen die ze als niets anders zien dan bedreigingen of kansen voor zelfgewin. De ene beschadigde relatie leidt tot de andere, en al snel wordt het hele ecosysteem verstoord. Als reactie hierop hebben sommige leden van de kustgemeenschap, onder leiding van Indigenous Knowledge Keepers en andere ecologische experts, initiatieven voor natuurbehoud en coëxistentie opgezet.

We kunnen geen wilde dieren beheren, maar we kunnen onszelf wel beheren

Sabina Leader Mense is een intergetijdenecoloog die geïnteresseerd raakte in toproofdieren toen haar hond in 2009 werd meegenomen door een wolf op Cortes Island. In plaats van te reageren op de tragedie door een jachtgezelschap op te trommelen op sociale media, begon Leader Mense te onderzoeken hoe ze haar eigen gedrag veranderen om de lokale roofdierpopulaties zo goed mogelijk te ondersteunen. Nu draagt ​​ze, als zelfbenoemd aanspreekpunt tussen natuurspecialisten en haar buren, de boodschap uit dat “we geen wilde dieren kunnen beheren, maar wel onszelf.”

Leider Mense woonde al twintig jaar op Cortes voordat ze haar hond verloor, dus ze wilde weten wat de wolven plotseling naar het eiland had gebracht. Ze leerde van een lid van de Heiltsuk Nation de lering dat ‘een wolf zich alleen laat zien als hij ons iets te vertellen heeft’. Ze kreeg te horen dat de wolven waren gekomen om opnieuw over grenzen te onderhandelen, waarschijnlijk als gevolg van een toestroom van de menselijke bevolking.

Leider Mense had ook contact met Chris Darimont, een internationaal erkend wolvenexpert en de Raincoast Research Chair aan de Universiteit van Victoria. Darimont liet haar kennismaken met het idee om over te schakelen naar een maatschappelijke tolerantie voor wilde wezens en te erkennen dat er offers moeten worden gebracht (om hen tegemoet te komen).

Leider Mense daagt haar gemeenschap uit om zorg te dragen en vraagt: “Zijn we bereid ruimte te maken voor Wolf, voor Cougar, voor Black Bear? Zijn we bereid ruimte te maken voor hen om te overleven?” In 2011 organiseerde ze een goed bezochte conferentie in het Klahoose First Nation-centrum en nodigde ze sprekers uit om de Cortes-gemeenschap voor te lichten over het samenleven met wilde dieren. Ze plant dit voorjaar nog een conferentie voor de gemeenschap, waar opnieuw een toename is van het aantal mensen dat vanuit stedelijke gebieden komt wonen.

Een wolf mag zich nooit op zijn gemak voelen bij een persoon. Dat is het begin van het einde voor een wolf.

‘Ze brengen hun gedomesticeerde honden mee… en noch de mensen, noch de honden hebben ooit op wilde plekken geleefd. Er is een heel steile leercurve”, zegt leider Mense.

Vóór de eerste conferentie had Leider Mense al samengewerkt met natuurconflictspecialist Bob Hansen en natuurbeschermer Ben York om een ​​vijfpuntenprimer te creëren met de titel ‘Leren leven met wolven op Cortes Island’. In 2020 zwommen zwarte beren naar Cortes, wat aanleiding gaf tot een nieuwe primer die was afgestemd op hun gewoonten. Er komt een inleiding over poema’s.

De richtlijnen behandelen de lokstoffen van roofdieren en kwesties die verband houden met gewenning. De punten zijn kort en direct, waarbij de nadruk wordt gelegd op consistentie: voer nooit wilde dieren (opzettelijk of anderszins), laat honden altijd aan de lijn lopen, en pas een passend afvalbeheer en veehouderij toe. Tips voor ontmoetingen met wilde dieren zijn onder meer het ‘ontgroenen’ van wolven (luid schreeuwen, intimideren met gebaren) en langzaam achteruit gaan van beren (met een lage, krachtige stem spreken). De regels zijn net zo bezorgd over het welzijn van deze wilde populaties als over de veiligheid van mensen.

Lokstoffen

Voor wolven kan onzorgvuldig voedselbeheer, zoals een berg schelpen op het strand, net zo uitnodigend zijn als Roodkapje en haar picknickmand. “Dit zijn eigenlijk kustwolven”, zegt leider Mense. “In sommige gebieden kan tot 75% van hun dieet op zee gebaseerd zijn. Ze zijn dol op mosselen.”

De meeste soorten kleine loslopende dieren zijn ook een verleidelijke prooi; Wolven eten herten en wasberen, dus het aantrekken van kleinere wilde dieren naar uw huis en tuin is een groot risico. Een stevig hekwerk is een must om bijen, kippen en ander vee en huisdieren buiten bereik te houden. Bob Hansen leidde onlangs een workshop voor de Cortes-gemeenschap over elektrische afrasteringen, die goedkoop zijn en op zonne-energie kunnen werken.

Voor zwarte beren is afval de belangrijkste lokstof. Dit kan gemakkelijk worden verminderd door beerbestendige containers voor afval en recycling te gebruiken, barbecues na gebruik grondig schoon te maken en op de juiste manier met compost om te gaan. Het volgende op het menu voor hongerige, rondzwervende beren is vogelzaad. Mogelijke oplossingen zijn onder meer het vullen van vogelvoederbakken in de winter en het planten van inheemse bloemen, zoals de paarse knikkerui, waar vogels zich in de zomer van kunnen voeden.

Het is een uitdaging om beren uit de boomgaard te houden. Zelfs als je graag appelmoes maakt, kan het moeilijk zijn om de premie bij te houden. “Diligence rond fruitgewassen is van cruciaal belang om te voorkomen dat beren rondhangen en vervolgens uw moestuin ontdekken”, waarschuwt de inleiding. Ook hier kan een elektrische afrastering een goede investering zijn.

Een robuust leefgebied is cruciaal

Net zo belangrijk als het weren van roofdieren uit door mensen bezette gebieden is het garanderen dat onze wilde verwanten robuuste leefgebieden hebben en toegang hebben tot hun traditionele voedselbronnen. Op Cortes worden corridors voor wilde dieren in kaart gebracht en conservatieconvenanten opgesteld. In 2021 werd een corridor van 6,67 hectare beschermd in het zuidelijke deel van Cortes – het traditionele land van de Klahoose en Tla’amin First Nations, en de thuisbasis van zeventien bedreigde soorten.

Eeuwenlang hebben kolonistengemeenschappen moeite gehad om goed samen te leven met de omringende wilde dieren.

Een ander belangrijk onderdeel van het verminderen van lokstoffen is het aanlijnen van honden. Onze geliefde huisdieren vormen een territoriale bedreiging voor wolven, dus voorbij zijn de dagen van zorgeloos loslopende honden die op Cortes liepen. Het is een bijzonder emotionele vraag, maar gezien de ernstige potentiële gevolgen voor beide soorten tijdens een ontmoeting, denkt leider Mense dat het het ongemak waard is.

Gewenning

Ontgroenen houdt in dat je een alfarol op je neemt wanneer je een wolf tegenkomt door met je armen te zwaaien, luid te schreeuwen en lawaaimakers te gebruiken. Leider Mense zegt dat de beste manier om het leven van een wolf te redden is door hem bang voor je te maken: “Een wolf mag zich nooit op zijn gemak voelen bij iemand. Dat is het begin van het einde voor een wolf.”

Om deze reden maakt Leader Mense er een punt van om in haar campagnes geen high-definition, ontzagwekkende natuurfotografie te delen. Ze gelooft dat menselijke interactie de onderliggende doodsoorzaak was van Staqeya, een zeewolf die werd gedood door een jager nadat hij beroemd was geworden door zijn relatie met een in Victoria gevestigde fotograaf die zijn dagelijkse leven zes jaar lang documenteerde.

Aan de andere kant kunnen natuurfotografie en documentaires wijzen op een groeiend medeleven met deze dieren. De Netflix-serie Eiland van de zeewolven, opgenomen op Vancouver Island, volgt wolven, beren, otters en adelaars langs de kust en het bos, dramatiseert hun leven en legt betoverende beelden vast. Camera’s op afstand maakten een groot deel uit van de filmtechniek, vooral in gevoelige gebieden, zoals in de buurt van het wolvenhol.

Maar de afgebeelde dieren hebben waarschijnlijk een aantal bemanningen opgemerkt tijdens de 600 filmdagen. Hopelijk is het succes van de serie bij het inspireren van eerbied voor dieren in het wild groter dan de gevolgen die zullen voortvloeien uit het wennen van deze dieren aan mensen.

Sommige inwoners van Cortes willen weten waar roofdieren leven, zodat ze die specifieke gebieden eenvoudigweg kunnen vermijden. “We proberen mensen te leren dat wolven een zeer dynamisch leven leiden”, zegt Leider Mense. “In plaats van zich aan duidelijke grenzen te houden, zullen wolven en andere wilde dieren gaan waar hun neus hen ook heen leidt. Het is aan ons om grenzen te stellen door het protocol te volgen.”

Eeuwenlang hebben kolonistengemeenschappen moeite gehad om goed samen te leven met de omringende wilde dieren. Er is een verschuiving begonnen – een ontwaken van de onderlinge verbondenheid van onze acties en het welzijn van de ecosystemen waarin we leven. Door samenwerking met Indigenous Knowledge Keepers en met wetenschappelijke specialisten kunnen gemeenschappen leren hoe ze dieren in het wild moeten respecteren en onze verantwoordelijkheid kunnen herinneren om ons eigen gedrag te beheersen. Nu het klimaat blijft veranderen en habitat en biodiversiteit op het randje balanceren, moeten we prioriteit geven aan deze meer dan menselijke relaties. Wij kunnen veel van hen leren.

Claire Majors is een kolonist op het niet-afgegeven grondgebied van de Lək̓ʷəŋən (Songhees en Esquimalt) en W̱SÁNEĆ-volkeren. Momenteel studeert ze aan het Indigenous Education Post-Degree Program van UVic om lerares op een basisschool te worden.